De laatste rechte lijn

Ziehier reeds het laatste deel.
Accra, een dubbel gevoel. Het is toch wel fijn om herkenbare dingen tegen te komen. Europese horecazaken zijn toch wel aangenaam, en niet in het minst omdat het eten er echt wel lekker is. Ik heb intussen echt een degout van de afrikaanse voeding, de klaargemaakte dingen dan toch. De geur of het idee alleen zijn soms al te veel. Echt.
Natuurlijk heb je het heerlijke fruit zoals ananas, watermeloen, mango...
Wel valt het echt op dat het allemaal heel regiogebonden is.
In Burkina en het noorden van Ghana kom je enkel en alleen maar mango tegen. Vanaf Tamale soms al eens bananen, ananas, meloen, echter niet veel. Vanaf Kumasi is er volop watermeloen, de ananas en bananen kom je vanaf daar ook meer tegen. In de verre omgeving van Accra vind je zowat alles, behalve mango's. Hier in Ivoorkust komen die dan wel weer terug, maar hier zie je totaal geen watermeloen meer.
Accra dus; op sociaal vlak veruit het minst leuke deel van de reis.
Wel het lekkerste, tot Abidjan dan toch. Ik heb er niet zo heel veel gedaan. Goed uitgerust ben ik zondagochtend vertrokken voor het laatste deel.
Omdat het de hele ochtend al regende ben ik pas om 9.30u vertrokken.
Het heeft niet geholpen, ik ben in de, soms gietende, regen tot Cape Coast gereden, enkel het laatste uur was het gestopt. Een 145km in één dag, in de regen. De ketting begon ervan te huilen. De conditie is trouwens wel een stuk beter dan in het begin ja.
In Cape Coast en omgeving viel het me op dat de mensen opvallend veel om geld vroegen. Nog meer dan de buurt van Accra, terwijl het de rijkste regio is die ik doorkruist heb. Verrmoedelijk het gevolg van het kusttoerisme.
In Cape Coast lukraak op de Prospect Lodge vermeld in het gps toestel van Wim afgekoerst. De locatie klopt niet echt, op het punt dat de gps aangaf waar het moest zijn, zaten enkele families me vanop hun terras aan te kijken. Maar het is een feit dat ze je altijd verderhelpen.