De laatste rechte lijn. Deel II

Ze helpen je wel de steile hellingen en trappen op met je fiets, en brengen je tot op de plek waar je moet zijn. Als je ze dan geld wil geven omdat ze je geholpen hebben, willen ze het bijna niet aannemen.
De dag nadien lieten de 145km van zondag zich wel voelen. Het tempo lag iets lager en er werd regelmatiger gestopt om allerlei redenen. Uiteindelijk nog een 10 km (enkel) extra bijgedaan om Dadson's Lodge te bereiken. Hier werd het zo erg dat ze niet alleen vroegen om te stoppen, maar me wilden vastgrijpen om me te doen stoppen, en dat is altijd om iets te vragen, hetzij je fiets, fietstruitje, kaart, meestal geld. Gelukkig was het niet te steil bergop zodat ik toch verderkon. Dat zijn de situatie's waar je niet vrolijk van wordt, gelukkig is dit slechts een éénmalig feit geweest.
De dag nadien door naar de Ivoriaanse grens. Vanaf Axim op splinternieuw asfalt. De grens lag op een 120km en dat was het doel, vlak achter de grens zou ik in het eerste dorp overnachten. Het werd weer een zalige rit, mede dankzij het perfecte wegdek, het weer zat ook mee en het verkeer nam af naar de grens toe. 30 km voor de grens staat er een Chinees met de motorfiets naast de weg. Praatje gemaakt. Blijkt dat hij van Chico Company is, een chinees bedrijf dat de weg gemaakt heeft. Hij nodigt me uit de plant te bezoeken enkele km verderop.
Als ik me aanmeld, zijn ze eerst heel afhoudend, tot ik uitgelegd krijg dat ik uitgenodigd werd door de man onderweg. Dan wordt het ineens een fotosessie waarvoor niet alleen de ghanese werkmannen, maar ook de chinese bureaumannen buitenkomen. Een tros bananen op de koop toe, en ik kan weer verder. De benen zitten weer goed en de grens wordt vlot gehaald. De sfeer die al beter geworden was sinds Accra en Cape Coast wordt weer helemaal goed. De grens voorbij, gaat het stevig bergop en af. Het landschap wordt gekenmerkt door echte molshopen. Geen hoge heuvels, maar zeer steile hellingen. Ook de weg is zo, zij het minder steil natuurlijk, maar hellingen van 10% zijn regelmaat. Het is 18u als ik het eerste dorp zie verschijnen, eindelijk. Het is een uit de kluiten gewassen dorp, maar het hotel dat aan de overkant van de weg staat, staat leeg wordt me uitgelegd. 15km verderop is er een benzinestation met hotel word me verzekerd. Uit ervaring weet ik al dat 15 afrikaanse km evengoed 30 europese km kunnen zijn.
Na exact 15 km zie ik om 19 u in het donker 3 straatlantaarns opdoemen. Het blijkt de inrit naar een Palmoliefabriek te zijn. Ik informeer bij de bewakers, deze wijzen me de hobbelweg naar de fabriek en daar zou een dorp met hotel zijn. intussen is het pikdonker, over een hobbelige zandweg bergop, bergaf. Inderdaad, er verschijnt een fabriek, met daarachter een dorp. Ik informeer eerst bij de bewaker van de fabriek, weer komen van overal geinteresseerden opduiken. Uiteindelijk word ik begeleid door een bewaker van de fabriek met de vrachtwagen en 20 kinderen die meelopen naar het hotel in het dorp. Uiteindelijk heb ik weer meer dan 140km in de benen.
Sanderendaags de laatste etappe, ik neem weer de rustige noordelijke weg, wel een beetje om, maar dat wordt beloond door zeer weinig verkeer en weerom prachtige landschappen, en soms eindeloze aanplantingen palmoliebomen en bananenbomen.
Aangezien ik ruim op tijd ben maak ik eerst een omweg naar het noordelijke stadje Anyama, alwaar ik weer beste vrienden wordt met de lokale handelaars, de avond word afgesloten op een terras waar op een grote flatscreen een WO2 film met Kodjak afgespeeld wordt, wel gedubd in het frans.
Vandaag de zoo van Abidjan bezocht en intrek genomen in een luxe hotel op le Plateau. Ik had zelfs geen warm water verwacht, maar het was er, en alhoewel ik geen waterrat ben, ben ik toch eens in het zwembad gesprongen. Een ongelooflijk ijssalon bezocht,uitgebaat door een Marseiler bezocht, heerlijk!
De man polst naar de prijs van de fiets, voor de eerste maal zeg ik een bedrag, maar hij haakt af. Morgen misschien.

Zondagavond terug in Belgenland, voor de geinteresseerden, misschien nog ff naar Wolwinkel. Als de chauffeur het ziet zitten tenminste.